Στα (δε)κατα τεύχος 43 (τεύχος αφιερωμένο σε Σταθμούς), συμβάλλω με το ποίημα, «Αναχώρηση για Αμερική, 2 Δεκεμβρίου 1892»
Πρόκειται για την ποιητική ανίχνευση μιας μοναδικής στιγμής της Ελληνικής μετανάστευσης στα τέλη του 19ου αιώνα, την αναχώρηση του μετανάστη από το χωριό του προς τον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό, και σε σχέση με τον «ονειρικό κόσμο» του σιδηροδρόμου ακολουθώντας την εννοιολόγηση του Walter Benjamin:
«Σύμφωνα με τον Walter Benjamin, οι σιδηροτροχιές συνδέονταν με έναν «ιδιόμορφο και απαράμιλλο ονειρικό κόσμο», με έναν κόσμο που οι πρώτοι ταξιδιώτες τρένων τον συσχέτιζαν με την πρωτόγνωρη ευθύτητά τους μέσα στο τοπίο, με την ευθυγραμμισμένη γεωμετρία τους ή με τη γενικότερη σύγκλισή τους σε δίκτυα. ... ενώ οι ταξιδιώτες της εποχής έμεναν αποσβολωμένοι από τις παράλληλες σιδηροδρομικές γραμμές που έμοιαζαν να χάνονται επ' άπειρον στο βάθος του ορίζοντα»–Paul Dobraszczyk
