Νέος τότε κι εγώ ήμουν. Τον ίδιο μήνα, το ίδιο έτος ακριβώς, στα χυτήρια. Τα ίχνη μου στα κατάστιχα της Utah Fuel Company ίσως ακόμη βρείτε, 7:00 a.m.-7:00 p.m. καθημερινά. Αν όχι, στραφείτε προς τις καταγραφές του Bingham Local 76, ίσως μεγαλύτερες πιθανότητες στα αρχεία εκεί. Ναι, καλύτερα, από το Λόκαλ να αρχίσετε.
Κρασί μετά την βάρδια, να παραλύσει η εξάντληση. Η λάμπα, κλικ, στις δέκα, ο άγραφος νόμος της άθλιας παράγκας. Σκοτάδι προς όνειρο ελπίδας, «την μια μονότονην ημέραν άλλη / μονότονη, απαράλλακτη [να] ακολουθεί». Έκρηξη να μη την διαλύσει. Έτσι, δέκα χρόνια ζωής ξόδεψα.
Τι κρίμα που τότε έζησε… Αν γινόταν, αχ ας γινόταν, στην δική του Αλεξάνδρεια τώρα να ζούσε. Δεν μπορεί, η μετανάστευση διακαώς θα τον τραβούσε. Οι αποσιωπήσεις της Ιστορίας, ο ιδρώτας σωμάτων, το συνονθύλευμα φυλών και εθνοτήτων… Αμφιβολία καμμιά, μα καμμιά, δεν έχω. Εμένα θα εντόπιζε. Με κόπο, από σπάνια αρχεία θα μ’ ανέσυρε. Θα με φανταζόταν με τον τρόπο του. Θα με φανταζόσασταν κι εσείς με τους δικούς σας. Θα φανταζόμουν κι εγώ την θλιβερή ζωή μου να απέσυρε…
Γιώργος Αναγνώστου
Ιούνιος 23, 2020
No comments:
Post a Comment