Κρίση Κρίσης

Άρτιο το δημιούργημά μου! Άδραξα της ευκαιρίας, αναμφίβολα ξεπέρασα τα όρια μου. Η κριτική ομόφωνα το αναγνωρίζει. Διθύραμβοι οι έπαινοι, «ο πλαστικός ρυθμός αφήγησης καταργεί τα όρια ειδών γραφής», πασίγνωστος κριτικός τονίζει. Ο ανταγωνιστής του σε εξαίρεση συμφωνεί, «ευφάνταστα παιγνιώδης» υπογραμμίζει, «η άψογη αισθητική εγκυρότατο διαβατήριο για την Ευρωπαϊκή την αγορά αν όχι την παγκόσμια». Όσο για αυτήν καθ’ ευατήν την ιστορία δεν ήτανε διόλου μα διόλου μικρό το κατόρθωμα. Πείτε μου, πώς να ιστορήσω κρίση που γονάτισε τόσους και τόσους συνανθρώπους; Που εξαθλίωσε και ταπείνωσε, που συνεχίζει να βασανίζει; Με τι είδους κρίση να ισορροπήσω θάρρος και απελπισία, αποτυχία, λαχτάρα για ελπίδα και ευτυχία; Για νύχτες πάλη με τα διλήμματα. Σκοτείνιαζαν τον νου και την ψυχή οι δύσκολες αποφάσεις. Επικράτησε προσεγμένη λύση, να προχωρήσω πέρα από την κριτική τελικά επέλεξα. Ενδυνάμωση της κοινωνίας στον ωκεανό των δυνατοτήτων. Η δημιουργικότητα ανασταίνει, η προσωπική ευρηματικότητα βαφτίζει αισιοδοξία. Κάτι λαμπερό επιτέλους, έστω και με μελάνι, την συννεφιά να διαλύσει. Δεν υπολόγισα λάθος, η επιλογή μου δικαιώνεται. Θρίαμβος, αρέσει, αρέσει πολύ. Προσκλήσεις από παντού! Διψούν Δύση και Ανατολή για τις δικές μου εξηγήσεις, διψά κι η χώρα μου για οάσεις και αναγνωρίσεις. Ένα μήνα και κάτι συνεχής τουρνέ, η βιομηχανία θεάματος γενναιόδωρα χρηματοδοτεί. Αναστενάζουν οι βαλίτσες. Το πανάκριβό μου κασκόλ για το Τορίνο, το πουκάμισο το εμπριμέ για την Μαδρίτη, την κάλτσα την μεταξωτή οπωσδήποτε, ποικιλία στα σώβρακα (μην ξεχάσεις τα μάλλινα) ποιος ξέρει, ίσως κάτι να προκύψει. Για τα βόρεια δε, δύο οι καμπαρτίνες, τέσσερα τα μποέμ κοστούμια, τέσσερα και τα επίσημα. Για παντού διάφοροι συνδυασμοί τρελοί και μη, κάθε μέρα ενδυματολογική πανδαισία, θέαμα εξαίσιο, λαμπρότητα, πολύχρωμη αισιοδοξία. Να μην παραμελήσω βέβαια και τα μαύρα μου, αυτά τα τόσο διαλεγμένα από την Πέμπτη Λεωφόρο, θα ξετρελάνουν, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, τα της Ευρώπης με αέρα Νέας Υόρκης. Τα μαύρα μου, τα ολόδικά μου μαύρα, που σε κείνη την θλιβερή μα τόσο θλιβερή κηδεία είχα ανεξέλεγκτα μουσκέψει. Οι λεκέδες ακόμα αποτυπωμένοι, μια γεωμετρική αναρχία αδύνατον να εξαλείψω. Την αγωνία και τον πόνο αδύνατο να ξεχάσω, όσο και αν η σειρήνα της επιτυχίας γλυκά τους νανουρίζει. Μάταια. Οι τελετές, το γνωρίζουμε, έτσι είναι, την μνήμη βαθιά στο σώμα εγγράφουν. Τα ξενύχτια που οι τολμηρές λύσεις (οι δομικές εξηγήσεις) με ταλαιπώρησαν, μέχρι τον πειρασμό να πάρω σκαπάνη και φτυάρι για το θάψιμο· τα μοιρολόγια τα γοερά που ακολούθησαν για την φωνή που φίμωσα. Υπέκυψα, ας βρω το θάρρος να ομολογήσω, στην επιθυμία ευρέως να ευχαριστήσω, «να καταναλωθώ» ίσως το θέσετε μερικοί, και δεν θα διαφωνήσω. Μη και προσβάλλω την ευρεία γκάμα των παρευρισκόμενων. Μη και σύσσωμοι οι προεστοί και προύχοντες μου γυρίσουνε την πλάτη. Και τώρα, μια απέραντη μελαγχολία με διαχέει, κάποτε, σε στιγμές κρίσης, αφόρητη, με κόβει στα δυο. Γιατί, όσο και να το κάνουμε, αν υποβόσκει ακόμα η συνείδηση, πικρός ο συμβιβασμός. Ίσως η σιωπή να ήταν το  αξιοπρεπέστερο που μου απομένει; Τέρμα οι θριαμβολογίες. Σιωπή! [ ]. «Μα για στάσου», ακούω να ψελλίζω στον εαυτό μου, από κάπου βαθιά έρχεται η φωνή και λέει. Νύχτα στάσου μια στιγμή. Μια στιγμή, μια μακριά στιγμή … Λες; Λέτε; Μήπως αυτά μόνο να μεταφέρω επιβάλλεται, με αυτά να πνίξω τις βαλίτσες, με αυτά ολόσωμος να είμαι παρόν; Μέχρι τα σαράντα, κάθε μέρα πένθος, σαράντα μέρες αδιάλειπτα εσωτερικός θρήνος σε δημόσιες εμφανίσεις; Σαν να το οφείλω, θεωρώ, στον προδομένο εαυτό, τον αριστερό, τον σικάτο αστό. Μόνο εγώ θα γνωρίζω, κανείς μα κανείς άλλος (και εσείς βέβαια, αλλά αυτό αμφιβάλλω αν έχει σημασία). Όσο για τις λήψεις κάμερας και τις ενδυματολογικές ελλείψεις θα φροντίσω με απαστράπτουσες συνεντεύξεις, σαράντα μέρες με Νέας Υόρκης αύρα συνευρέσεις…

Γιώργος Αναγνώστου

Οκτώβριοσ 2021